برای من:
تمام انگیزه ی آدم منهدم میشه با نظریه پردازی ها واقع گرایانه!یه جوری که بعد ازاینکه انتخاب رشته کردم یکی میگه نرو دانشگاه!میگم چرا؟من که نتیجه گرفتم بعد از این مدت،نرم؟؟؟؟ میگه بشین رشته ی تجربی واسه پزشکی بخون و تلاش کن!!!!! انگار که مثلا اون روزی که من اومدم ریاضیو انتخاب کردم از سر بدبختی و ناچاری بوده یا مثلا از هیچی خبر نداشتم و تو رویاهام سیر میکردم که تا اینجا اومدم!
+تو رویاها زندگی نکنیم،رویاهامون رو زندگی کنیم(رویاپردازیم منطقیش خوبه البته!)